Kartka z Pamiętnika

Co z tą samooceną?

Samoocena to szeroki i głęboki temat, wiadomo. Tak sobie pracuję nad nią i zaobserwowałam pewną rzecz.

Kiedy doszłam do momentu czucia się w porządku ze sobą, zaczęłam momentami błyszczeć, imponować różnym ludziom – a kiedy inni cię bardzo chwalą i kiedy nie masz uzdrowionej i ugruntowanej samooceny, łatwo uzależnić swoje samopoczucie od opinii innych. Fajnie jest, kiedy się robi miło kiedy ktoś nas chwali, ale te opinie nie zawsze muszą być przecież pozytywne i nie zawsze musi być miło ze strony innych ludzi. W moim przypadku było tak, że nawet kiedy zauważyłam, że tych negatywnych opinii w mojej przestrzeni nie ma (a przynajmniej nie docierały do mnie, bo ludzie wokół zaczęli odbierać mnie pozytywnie), zaczęłam w innych osobach węszyć gdzieś podstęp i szukać w ludzkich wypowiedziach, czy zachowaniach negatywnych informacji, niby przekazywanych do mnie. Potem kiedy się z tego otrząsałam okazywało się, że to co sobie roiłam w głowie, nie miało pokrycia z rzeczywistością, a dana osoba w ogóle nic złego na mój temat nie pomyślała. W taki sposób odwracałam uwagę od siebie, zamiast usiąść na tyłku, pomedytować albo popisać afirmację, myślałam o tym co sobie ktoś o mnie pomyśli.
Potem przy robieniu afki samoocenowej załączyło mi się myślenie – ok, ale tyle rzeczy jest ze mną jeszcze nie tak, jeszcze się nie przejawiam tak jakbym chciała, z tym mam problem, tamtego sobie nie poukładałam… A tutaj ktoś mi mówi, że jestem wyjątkowa, że cieszy się, że mnie ma swoim życiu, dziękuje mi że jestem. To możliwe z tak niską samooceną? —> A może z moją samooceną wcale nie jest tak źle jak myślałam? —> A może zwyczajnie jestem zajebista?

I ze skrajności w skrajność:D.

Przemedytowałam i… Poczułam, że poziom mojej samooceny nie ma teraz znaczenia. Moja samoocena i moje samopoczucie to moja sprawa i odbiór ludzi nie musi być od tego zależny. Ludzie mogą mnie już teraz postrzegać tak naprawdę dużo pozytywniej, niż ja siebie jeszcze widzę. Uświadomiłam sobie, że mimo nieugruntowanej pewnej części samooceny przejawiam też rzeczy, które nie odpychają już ludzi ode mnie. I to im wystarczy, oni nie dbają o to z czym mam jeszcze problem. Wystarczy mój sposób przejawiania się na ten moment, rzeczy typu zwykła szczera życzliwość, uśmiech, wsparcie, chęć fajnej rozmowy – co z tego, że się w trakcie nie czuję jeszcze pewnie ze sobą. Nie muszę się czuć ze sobą w tym momencie nie wiadomo jak zajebiście, żeby ludzie mnie akceptowali. No i wreszcie – nie muszę być zajebista – aaaach, podświadomości ulżyło, bo budowanie sztucznej samooceny w przyspieszonej wersji, aby pokazać światu swoją zajebistość, razem z uświadomieniem straciła dla niej znaczenie :):).

I może nie będę tu oryginalna, ale zamiast się dręczyć doceń to jaką jesteś wyjątkową osobą. Pokochaj siebie, zacznij szanować siebie i swoją przestrzeń, akceptuj, doceniaj siebie za to jaki jesteś teraz. A wielu ludzi Cię pokocha tutaj, teraz i z czasem będzie ich w Twoim życiu coraz więcej :). Rób swoje, w swoim tempie i nie czekaj na opinie innych, nawet na te pozytywne. Kiedy naprawdę zaczynasz kochać i doceniać siebie, nie masz potrzeby szukania swojej wartości u innych. To jak wspaniale potrafisz czuć się ze sobą wystarcza, ludzie którzy są obok Ciebie nie są dopełnieniem Twojej wartości. Oni są po to, żeby było Ci dobrze :). Tak po prostu :). Ciesz się tym co do Ciebie przychodzi, ale nie uzależniaj od tego swojego szczęścia :).